Pierwsza w wieku XX regulaminowa szabla Wojska Polskiego

Szabla oficera piechoty używana w Legionach.

Głownia i pochwa niklowane.

Kabłąki rękojeści, jelec oraz kapturek mosiężne.

Trzon rękojeści drewniany, obciągnięty skórą bez oplotu.

Na zewnętrznej stronie krzyża jelca data 1915.

Kapturek z wytłoczonym orłem bez korony z literą „S” na tarczy amazonek.

Na wewnętrznym płazie głowni wybita sygnatura jej producenta - „Weyersberg Kirschbaum & Cie Solingen”.

Długość szabli bez pochwy 97,5 cm

Długość głowni 83,0 cm

Długość pochwy 86,7 cm.

Stan zachowania przedmiotu bardzo dobry.

Szabla nie była rozkuwana.

Trzon rękojeści oraz skóra oryginalne.

Drobne plamki płytkiej korozji na głowni i pochwie.

Egzemplarz szabli o identycznej rękojeści reprodukowano w: Aleksander Czerwiński, Lesław Dudek, Szabla Żołnierza polskiego XIX i XX wieku w zbiorach Muzeum

Wojska Polskiego w Warszawie.